Nigdy nie zagłębiałam się w biedronkowe zamrażarki, mając w pamięci, że tamtejsze lody robione są na bazie wody. Kiedy jednak odkryłam, że wodę zastąpiono mlekiem, postanowiłam trochę pobuszować. Z Arietty póki co zrezygnowałam, bo i lidlowych podróbek Magnumów nie wzięłam, za to rożki – czemu nie? Jeśli w tym roku uda mi się przetestować większość (liczyłam jeszcze na firmę Nordis, ale już wiem, że się nie wyrobię), to w przyszłym sięgnę po napatykowce w czekoladzie. Uznawszy to za dobry plan, wsadziłam do koszyka trzy lody ze standardowej serii Marletto, a następnie dwa z serii Martletto duo. Jak już wspomniałam, początkowo chciałam zebrać wszystkie pięć degustacji w dwa teksty, ale się przeliczyłam. Advokat, orzech i toffi ukazały się osobno, teraz jednak zaryzykuję. Jakość lodów i wafli już znacie, więc w szczegóły zagłębiać się nie muszę (jeśli nie czytaliście bądź nie pamiętacie, wróćcie do recenzji pierwszej: Marletto advokat), skupię się za to na smakach. W dodatku podwójnych. Pierwszy rożek z serii Marletto duo powstał w wyniku fuzji lodów o smaku waniliowym i truskawkowym, przez co zapach korony jest dwojaki. Ze strony różowej pachnie ona delikatnie owocowo, z białej waniliowo. Choć sądziłam, że ta pierwsza okaże się intensywniejsza, było na odwrót. Wafel posiada aromat niewypieczonego (w przeciwieństwie do Cornera), ale słodkiego i apetycznego wafla. Już w dotyku czuć, że jest miękko-twardy, przy czym miękki od zewnątrz i po części od wewnątrz. Lody mają dość rzadką konsystencję, w smaku są równie delikatne, co w zapachu. Wanilia jest słodka w sposób cukrowy, posiada mleczną nutę, truskawka zaś truskaweczkowa jak żelki lub guma do żucia, z lekko kwaśnym posmakiem. W centrum loda znajduje się sos truskawkowy… typowo sosowy, co tu dużo mówić. Czekoladowa polewa to znów przeciętnej jakości polewa kakaowa znana mi sernika mamy, poza widocznymi kawałami w koronie wyściela również wafel. Ten ostatni jest słodki i smaczny, choć także delikatny (słowo-klucz recenzji) i – przypominam – prawie zupełnie miękki. Całość loda nie jest zła, choć zdecydowanie nie lubię lodowych (ani jogurtowych) mieszanek smakowych. Waniliowa część jest lepsza, przyjemnie mleczna, truskawkowa zaś dobra, ale sztuczna. Najważniejszy element stanowi końcówka wafla, w której nie ma czekoladowej zmarzliny! Za to i za brak przykrych wrażeń z konsumpcji pierwszemu Marletto duo mogę przyznać piąteczkę. Ocena: 5 chi Marletto duo wanilia-czekolada Na zupełny koniec recenzji dwóch serii biedronkowych rożków najbardziej oklepane połączenie smaków: wanilia i czekolada, choć podejrzewam, że za najbardziej oklepane powinnam uznać trio wanilia-truskawka-czekolada. Cóż, zjedzcie oba Marletto duo pod rząd, będziecie mieli cały pakiet. Zapach ostatniego rożka jest słodki i dość wypieczony na poziomie wafla, delikatny zaś w koronie. Brązowa część pachnie czekoladowo, waniliowa… prawie wcale. Wytężając węch, coś tam niby poczułam, ale w porównaniu z poprzednim wariantem jest zaskakująco biednie. Czyżby ciemna strona mocy loda przejęła panowanie nad całością kompozycji? Na czubku korony widnieją orzeszki, ale jest ich bardzo mało, podobnie jak w Marletto orzechowym. Otacza je polewa czekoladowa, a właściwie kakaowosernikowa. Lód jest duży, bo ma aż 120 ml, a dostarcza tylko 160 kcal. Lizing zaczęłam od białej strony loda, dzięki czemu dowiedziałam się, że smakuje jak waniliowe Ptasie Mleczko od Wedla i to dokładnie, a nie w pewnym stopniu czy w przenośni. O ile jednak za samym ptasim przysmakiem nie przepadam, o tyle w formie loda wyszedł on genialne. Aż szkoda, że nie można kupić samego waniliowego Marletto. Po zlizaniu tej strony przeszłam do konsumpcji orzeszków, odkrywając, że standardowo przeszły wilgocią, za to nie są niczym pokryte (w przeciwieństwie do cornerowych orzecho-ciastek). Po sekundzie, z racji tego, że pojawiły się w ilości zasmucająco niskiej, trafiłam na czekoladową część lodów, która smakuje z jednej strony jak trufla, z drugiej jak czekoladowy budyń. W koronie jest jej mniej, co mnie ucieszyło, bo wolałam ptasiowaniliową. Konsystencja lodów jest dość rzadka, czuć w nich proszkowość, zwłaszcza po czekoladowej stronie. W środku znajduje się rdzeń gęstego, zmrożonego czekoladowego sosu. Jest mięsisty, trochę jak zamarznięte czekoladowe mleczko z tubki z nutą zmywacza do paznokci wyczuwalnego w smaku. Więcej nawet, sos ów posiada smak zapachu zakładu szewskiego. O ile ma to jakikolwiek sens. Wafel od wewnątrz chrupie, z zewnątrz zaś jest miękki – standardowo. Całość jest słodka, ale nie przesłodzona, jak wszystkie Marletto, czym lody wygrywają z lidlowymi Cornerami. Niestety, na końcu zebrało się dużo czekoladowej zmarzliny, którą cały świat uwielbia, a ja zaledwie toleruję, podczas jedzenia nie przestając marszczyć brwi. Ostrożności nigdy zbyt wiele. Rożek jest dobry, ale bez szaleństw. Ocena: 4 chi Składy i wartości odżywcze: